Tekst ze strony blog.alternativepop.pl, która działała po zawieszeniu serwisu Alternativepop.pl w 2015 roku (zaktualizowana wersja tekstu ze strony Alternativepop.pl z 2003 roku)
The Young Gods to szwajcarska grupa, która powstała w 1985 roku we Fryburgu. Debiutowała w 1986 roku singlem „Envoyé!”, który poprzedził wraz z drugim nagraniem singlowym "Did You Miss Me?" wydanie nakładem niezależnej wytwórni Organik Rec. pierwszej płyty. Album pt. „The Young Gods” stał się prawdziwym objawieniem. Oto jak pisał o nim w 1988 roku na łamach „Magazynu Muzycznego” Przemysław Mroczek : „Jak tu recenzować płytę, która przez dziennikarzy Melody Maker uznana została albumem 1987 roku?[...]Muzyka The Young Gods to właśnie samplery, a także głos i akustyczna perkusja. Czy muzycy szwajcarskiego tria są nowatorami ? Nie! Oni zastosowali samplery w niespotykanej dotąd skali. Słuchając albumu nie sposób przyporządkować poszczególnych dźwięków czemukolwiek znanemu. Nawet „metalowa” gitara w utworze „Feu” wcale nie jest gitarą. [...] Wydawać się może, że tworzenie muzyki na komputery nie wymaga wyobraźni. Nic bardziej błędnego. Potrzeba dużej wyobraźni, aby przekazać ją maszynie, która rozróżni tylko zera i jedynki”. Muzycy Young Gods uchodzili za jeden z pierwszych zespołów, który całą muzykę tworzył wyłącznie za pomocą samplerów. Dodatkowym charakterystycznym elementem twórczości TYG było to, że muzycy wykonywali swoje kompozycje po francusku. Klimat muzyki TYG był niesamowity i zespół na przełomie lat 80/90 cieszył się wręcz kultową popularnością w kręgach niezależnych. Zespół wystąpił w 1990 roku na koncercie we Wrocławiu a także w 1992 roku brał udział w katowickim festiwalu „Odjazdy”. Później przyjeżdżał do Polski jeszcze kilkakrotnie. Druga płyta TYG , wydana w 1989 roku, „L’eau rouge” ukazała się już nakładem słynnej wytwórni belgijskiej Play It Again Sam (PIAS). Repertuar był podobny do pierwszej, ale album został uznany za „dojrzalszy”.
Następną pozycją w dyskografii TYG była płyta z przeróbkami utworów Kurta Weilla. Zespół w 1989 roku dostał propozycję nagrania utworów Weila od organizatorów festiwalu poświęconego jego twórczości. Efektem tego był album „Play Kurt Weill” wydany w 1991 roku. W 1992 roku ukazała się trzecia regularna płyta TYG – „TV Sky”. Na fali popularności grunge'u i muzyki gitarowej Szwajcarzy zastosowali niemal kakofonię gitar elektrycznych nadając muzyce bardziej rockowego charakteru. Podobne przeobrażenie, z zespołu wykorzystującego wyłącznie elektronikę w grupę grającą rock industrialny, było udziałem np. Ministry. Wielu starym fanom The Young Gods nowe oblicze i brzmienie grupy nie odpowiadało. Zespół zdobył jednak duże uznanie wśród publiczności rockowej i mainstreamowych krytyków. Muzykę grupy przyrównywano wtedy do dokonań wspomnianego Ministry. Zespół wyruszył w trasę koncertową promującą płytę „TV Sky”. Efektem był album koncertowy pt. „Live Sky Tour” wydany w 1993 roku.
W 1995 roku grupa wydała album "Only Heaven", który wzbudził skrajne oceny. U jednych zachwyt, inni uważali, że zespół zagubił się i nie do końca wiedział jaką pójść drogą. Wszyscy spodziewali się kolejnej płyty rockowej, tymczasem TYG postanowili pójść z duchem czasu. Po fali grunge'u na popularności zyskiwało techno i gatunki pokrewne. Szybki rozwój w latach 90. przeżywało także electro-EBM. Znalazło to swoje odbicie na "Only Heaven". Już wydana w 1995 roku epka z remiksami utworu „Kissing the Sun” wskazywała na nowy kierunek rozwoju Szwajcarów. Remiksy zaprezentowali m.in. Sascha z KMFDM oraz klasyk muzyki elektronicznej - Meat Beat Manifesto. W istocie „Only Heaven” to koncept album z 16 minutowym utworem „Moon Revolution” na czele.
Po wydaniu "Only Heaven" The Young Gods zamilkli na dłużej a w między czasie ukazała się na rynku eksperymentalna płyta „Heaven Deconstruction”, która była projektem muzyków TYG ale w niewielkim stopniu przypominała dotychczasowe dokonania TYG. Nie była to płyta zła, ale inna - bardziej ambientowa. Niektórzy wręcz uważają ją za jedną z ciekawszych w dorobku Szwajcarów. Kolejną pozycją była wydana w 2000 r. „Second Nature”. Album przyniósł dziesięć kompozycji, w których Szwajcarzy wracali do muzyki rytmicznej, niemal transowej. Pierwsza, dynamiczna część płyty płynnie przechodzi w część bardziej „ambientową” i klimatyczną. „Second Nature” znowu spotkała się z różnym przyjęciem. Zarzucano jej zbytnie odejście od rocka.
Po „Second Nature” grupa ponownie zrobiła sobie przerwę od nagrywania premierowej muzyki. Tym razem na siedem lat. W tym czasie ukazała się kolejna płyta eksperymentalna pt. "Music for Artificial Clouds" (2004), składanka "XXY" (2005) oraz koncertowa "Live Noumatrouff 1997" (2001). The Young Gods triumfalnie powrócili w 2007 roku z materiałem pt. "Super Ready / Fragmente", który był powrotem do klasycznego brzmienia TYG. Tym razem płyta spotkała się z zarzutami wtórności i samokopiowania. Jednak fani czekali właśnie na stare brzmienie, więc muzycy poszli za ciosem wydając w kolejnym roku płytę z akustycznymi wersjami koncertowymi swoich najbardziej znanych utworów pt. "Knock On Wood - The Acoustic Sessions" (2008). W 2010 roku ukazał się kolejny materiał premierowy pt. "Everybody Knows", który był kontynuacją klasycznego brzmienia TYG. Muzycy ruszyli w trasę koncertową, by po kilku latach ogłosić zakończenie działalności. Na szczęście The Young Gods nie jest jeszcze zamkniętym rozdziałem. Zespół pod koniec 2018 roku opublikował nowe nagranie i zapowiedział wydanie nowej płyty w 2019 roku.
Andrzej Korasiewicz
2003/09.12.2018
Dyskografia:
1987 The Young Gods
1989 L'eau Rouge
1991 Play Kurt Weill
1992 TV Sky
1993 Live Sky Tour
1995 Only Heaven
1996 Heaven Deconstruction
2000 Second Nature
2001 Live Noumatrouff 1997
2004 Music for Artificial Clouds
2005 XXY
2007 Super Ready / Fragmente
2008 Knock On Wood - The Acoustic Sessions
2010 Everybody Knows
2019 Data Mirage Tangram
2022 Play Terry Riley In C