2011 Proper Records

 

1. By the Bus Stop @ Woolies

2. Drive Me

3. Ultraviolent

4. The Western

5. Radio Therapy

6. Probably Nothing

7. I'm Having A Coffee

8. Don't Let These Days

9. WDYF

10. Don't Forget Your Teeth

11. Starfucker

 

Fala retro zalewa rynek muzyczny. Nie dość, że młodzi  - np.  Junior Boys, Cut Copy - próbują od kilku lat nawiązać do brzmień 80's, to wracają również starzy. Czasami powroty są bardzo zaskakujące. Tak było w przypadku Red Box i tak jest z reaktywacją duetu Blancmange. Pisałem o nim na łamach AP jakiś czas temu w ramach wspomnień o grupach zapomnianych i nawet przez myśl mi nie przyszło, że Blancmange wróci. W latach 80. Blancmange pozostawili po sobie trzy płyty i kilka umiarkowanych przebojów. Na pewno jednak byli jednym z bardziej interesujących projektów kojarzonych z estetyką synth-pop/new romantic. Co jednak skłoniło panów do nagrania nowej płyty po 26 latach przerwy? Nie mam pojęcia. Możliwe, że sentyment podobny do tego, jaki mają słuchacze wykopujący zapomniane płyty synth-pop i new wave z lat 80. Możliwe, że panowie usłyszeli Junior Boys i stwierdzili - "Kurcze, przecież my to graliśmy już 30 lat temu".

 

Co przynosi nowa produkcja Blancmange? Na pewno brzmienie jest unowocześnione. Moim zdaniem przeciwnie niż na najnowszej płycie Duran Duran, nie jest to powrót do klimatu z pierwszej połowy lat 80., ale próba kontynuacji własnej twórczości zatrzymanej w 1985 roku. Czy udana? Mam do tego ambiwalentny stosunek. Na pewno płyta nie porwała mnie od pierwszego przesłuchania. Tutaj nie słychać brzmienia typowego dla lat 80. Z drugiej strony jeśli porówna się ją do wspomnianych już przykładowych Junior Boys, to Blancmange nie ma czego się wstydzić. Wątpię jednak, żeby Brytyjczycy przekonali do siebie młodzież. Ta będzie wolała "swoich". Czy nowa muzyka Blancmange może spodobać się "starszej młodzieży"? To chyba bardzo indywidualna sprawa. Spotkałem się z entuzjastycznymi ocenami "Blanc Burn". Mnie płyta podoba się umiarkowanie. 

 

Przekonujący jest numer "Drive Me", w którym czuć ducha 80's, a który jednocześnie nie brzmi jak ramotka. Mało oryginalna jest próba kopiowania Kraftwerk w utworze pt. "Radio Therapy". Ile razy można wchodzić do tej samej rzeki? Klimat Yello czuć w "Don't Forget Your Teeth". Numer "Don't Let These Days" brzmi trochę jak future pop w stylu Assemblage 23. No i właśnie, nowa produkcja Blancmange może spodobać się fanom 80's, którzy współcześnie odpłynęli w kierunku future popu. Bo na "Blanc Burn" nie ma według mnie wiele ducha 80's. Czy "Blanc Burn" to dobra płyta? Mam do niej stosunek mocno ambiwalentny. Jak na rok 2011, nie spełnia moich oczekiwań. Nie jest to ani nowoczesna elektronika, ani dobra muzyka synth-popowa nawiązująca do 80's. Płyta podoba mi się w stopniu bardzo średnim. Nie mam ochoty do niej wracać a kolejne próby powrotu nie kończą się entuzjastyczną weryfikacją oceny albumu. Z drugiej strony nie jest to ewidentnie zła muzyka. Może jeszcze kiedyś odkryję w niej coś, co teraz mi umyka? U mnie subiektywnie [6/10], ale starając się zobiektywizować ocenę daję [7/10]

 

Andrzej Korasiewicz

16.09.2011 r.